يک روز، مرحوم آيت الله ميرزا احمد مجتهدي تهراني که خدا ايشان را غريق رحمت واسعه ي خويش نمايد ؛ با حالي خاص به بيان يک روايتي پرداختند ايشان فرمودند :روزي فردي آمد خدمت امام معصوم ( امام باقر و يا امام صادق عليهما السلام که ترديد از بنده مي باشد ) و به ايشان عرض کرد :آيت الله بهجت،شيعه واقعي اگر روزي يکي از دوستان شما گناهي کند ، عاقبتش چگونه خواهد بود ؟ امام در پاسخ به وي فرمودند : خداوند به او يک بيماري عطا مي نمايد تا سختي هاي آن بيماري کفاره ي گناهانش شود. آن مرد دو مرتبه پرسيد : اگر مريض نشد چه ؟ امام مجدد فرمودند : خداوند به او همسايه اي بد مي دهد تا اورا اذيت نمايد و اين اذيت و آزار همسايه ، کفاره ي گناهانش شود . آن مرد گفت : اگر همسايه ي بد نصيبش نشد چه ؟ امام فرمودند : خداوند به او دوست بدي مي هد تا وي را اذيت نمايد و آزار آن دوست بد ، کفاره ي گناهان دوست ما باشد . آن مرد گفت : اگر دوست بد هم نصيبش نشد چه ؟! امام فرمودند : خداوند همسر بدي به او ميدهد تا آزار هاي آن همسر بد ، کفاره ي گناهانش شود . آن مرد گفت :اگر همسر بد هم نصيبش نشد چه ؟ امام فرمودند : خداوند قبل از مرگ به او توفيق توبه عنايت مي فرمايد . بازهم آن مرد از روي عنادي که داشت گفت : و اگر نتوانست قبل از مرگ توبه کند چه ؟ امام فرمودند : به کوري چشم تو ! ما او را شفاعت خواهيم کرد .

نظرات شما عزیزان: